Nee, niet de Boerenleenbank. Ik heb het over een zitbank en wat het wegdoen van deze bank allemaal wel niet los kan maken.
Zoals jullie misschien al weten ben ik dit jaar met een volledig nieuwe carrière begonnen. Die van kunstenares. En een nieuw bedrijf heeft ook een goede werkplek nodig. Ja toch? Eentje waar je je kont kan keren en je spullen makkelijk(er) kan vinden en opbergen.
Een strijkkamertje
Nou dat had ik dus niet, zo’n werkplek. Ik schilderde thuis in het allerkleinste kamertje. Een soort strijkkamertje van 2,5 x 2,5m. Volgepropt met spullen en een klein werkblad die ook nog eens volstond met…spullen. Had ik gewerkt aan 1 schilderij, dan kon ik pas wat anders gaan doen als deze was opgedroogd. Prima als hobbykamer maar voor nu totaal niet efficiënt.
Dus ging ik op zoek naar atelierruimte in Nijmegen en omstreken. Al snel kwam ik er achter dat deze wens voor nu vrij onmogelijk is en/of niet te betalen. Tja wat dan? Simon kwam met het verlossende idee (mijn vriend); “Waarom maak je van onze eetkamer niet jouw atelier?” Briljant! Maar dat zou ook inhouden dat onze woonkamer er niet meer zou zijn oftewel; de bank moest weg…
De avonturen van mijn bank
De bank?! OMG. De bank, mijn eerste zelf gekochte bank. De bank die ik samen met ons mam heb gekocht, waar ik meteen verliefd op was. Mam en ik probeerde nog, met onze enorme skills op het gebied van onderhandelen maar niet heus, korting te krijgen wat natuurlijk totaal niet lukte. Hilarisch, had je bij moeten zijn. De bank die in mijn eerste woning in Nijmegen bezorgd werd op 3 hoog en vervolgens nog 2 verhuizingen heeft doorstaan. Ik heb er veel op zitten lamballen, TV op gekeken, gelachen, gehuild, ziek op geweest, teveel wijn op gedronken, op geknoeid, menig slechte Netflix serie op gebinched en als slaapbank gefungeerd voor vrienden en vriendinnen of als hut/trampoline voor mijn nichtjes als die kwamen logeren. Die bank moest dus weg…
Bank ingeladen in de auto met Simon en hop naar ‘t Goed. Bank uitgeladen daar en hop weer in de auto om naar huis te gaan. En toen, tranen. Huh? Hoezo tranen om een bank? Doe es ff normaal Jan, dacht ik. Je gaat toch niet huilen om een bank die al (ik denk) 13 jaar oud is? Nou, wel dus en ik heb het maar gewoon laten komen, die tranen.
Afscheid nemen bestaat niet
Het waren volgens mij tranen van afscheid. Afscheid van alles wat een hele periode zekerheid gaf, duidelijkheid en veiligheid. Dit was er altijd en hier kon ik op terugvallen; mijn bank en woonkamer om mij in terug te trekken, het werk als kinderoefentherapeut, de praktijk, het inkomen, de structuur van de week, etc. Nu is alles gloedje nieuw, heb ik niet een bank om op uit te huilen maar een klein oud stoeltje die niet zo lekker zit in een tochtig klein strijkkamertje. En heb ik geen baan/bedrijf meer waarvan ik precies weet hoe het moet. Nieuw, onbekend, onduidelijk, onzeker, buiten mijn comfortzone en spannend. Maar ik heb nu wel een super mooi atelier en een droombaan!
Ja, je moet er wat voor over hebben he 😉